Lang geleden, gisteren

Vandaag liep ik met een stevige pas door de Groningse straten. Opeens liet iets mij stilstaan. Langzaam draaide ik me, om me ervan te verzekeren dat ik het juist had. En inderdaad, ik had het goed gehoord. “Köszönöm, szia, szia!” zei de man opgewekt in de telefoon, en hing op. Lachend liep ik verder. Het lijkt alweer jaren geleden dat ik het onbegrijpelijke taaltje overal om me heen hoorde. Groningen voelt alsof ik nooit ben weggeweest. En toch, toen ik die bekende klanken hoorde, leek Boedapest wel gisteren.

Net terug op Nederlandse bodem was het even raar dat de kassajuffrouw me in het Nederlands begroette. Dat ik überhaupt werd begroet was al even schakelen, maar dat “Jó napot” hier niet het juiste antwoord was en de juffrouw bovendien nog niet de 60 was gepasseerd, moest nog even doordringen. Na één dag was echter de knop alweer om en babbelde ik weer vrolijk met de caissières over koetjes en kalfjes. Bedenk me net dat het niet heel vreemd is dat ik nooit een kletsje heb kunnen maken met het Hongaarse winkelpersoneel. Hongaren houden immers helemaal niet van runderen. Misschien had ik moeten beginnen over vetjes en varkentjes.. Niet dat dat wel een succes was geweest. Mijn plan de taal te leren had ik namelijk al snel met een lakse zwaai van tafel geveegd. Verder dan groeten, bedanken en de tram omroeper napraten ben ik helaas niet gekomen. Ach jah, die tram…hoe vaak ik niet heb geprobeerd mijn halte “Wesselenyi utca” met diezelfde zangerige toon uit te spreken als die omroeper dat zo mooi deed. Die omroeper bleek trouwens een Hongaarse acteur te zijn. Er is dus blijkbaar al een professioneel iemand voor nodig om het taaltje een beetje sexy te laten klinken.

Dat hun taaltje niet zo sexy is, zijn de Hongaren zelf wel met me eens. Verliefde koppeltjes hebben dan ook maar besloten om vooral niet tegen elkaar te praten. In plaats daarvan kom je ze overal tegen terwijl ze elkaar zo’n beetje opvreten. Vooral in de tram en metro staat, zit of ligt er altijd wel ergens een kopkluivend stel, dat elkaar het kwijl liefdevol van de lippen kust. Das pas sexy.

In de metro kom je trouwens nóg een apart verschijnsel tegen. De Hongaren dachten namelijk slim te zijn en hebben klokken opgehangen op de metroperrons, met stopwatch. Fantastisch, dacht ik toen ik het perron op liep: de metro komt al over een minuut! Toen ik bij de tweede keer kijken de stopwatch op 2.26 zag staan, snapte ik er helemaal niets meer van. Had de metro soms vertraging? Nee dus, de Hongaren willen gewoon liever weten hoe lang ze al staan te wachten, dan hoe lang ze nog moeten wachten.

Rare mensen dus, maar dat had ik al door bij de eerste hap van een Hongaars stuk brood. Met een vies gezicht haalde ik een stuk sticker tussen mijn tanden vandaan. Ik kon nog net een barcode herkennen op het klevende stukje papier. Het zijn eigenlijk best logisch denkende mensen daar in het oosten. Waar moet je immers anders de scancode op plakken als je geen zak om het brood doet? Beetje jammer alleen dat je ze er met geen mogelijkheid van af krijgt zonder het halve brood weg te snijden.

En toch mis ik het.. dat rare taaltje, de knorrige kassajuffrouwen, de sexy tramstem, de metro met z’n optel stopwatch, de kleffende koppeltjes en de stickers op het brood. Maar nog meer mis ik de psychedelische barretjes en knusse theehuizen, de goulash en de soup to go. De prachtige gebouwen die indrukwekkend blijven, het fiere Vrijheidsbeeld op de heuvel, de historische verhalen achter ieder straatje en steentje. De rondjes joggen op Margaretha, de yoga lessen en het zumba uurtje. De gezellige uitstapjes, de geweldige feesten en de goedkope alcohol. Het heerlijke appartement, het spontane sfeertje en de mensen. Mijn vrienden. Die voor even en die voor het leven.