Kleine meisjes worden groot

Twintig klinkt me veel te oud in de oren. Gewend om overal de jongste te zijn, besef ik dat ik langzamerhand ook tot de “oude” garde ga behoren. Hoezeer ik ook moet wennen aan mijn nieuwe leeftijd, het was het feestje waard. Met een koffer vol pepernoten en kaas kwamen mijn huisgenoten uit Groningen afgelopen donderdag aan. Huize Harry in Budapest, dat hebben ze geweten hier. Het bar personeel van de Morrison’s zal ze in ieder geval niet snel vergeten.

Mijn Grunningse roomies waren mijn eerste bezoekers hier in het oosten. Even wennen in het begin, maar tegen het einde van het weekend was het als van ouds en meer. Sprak ik de eerste avond nog half Engels, op zondag had ik het alweer vrolijk over regelen, rela’s en kaal zijn. Ondertussen doe ik verwoedde pogingen het ‘dakje’ te introduceren bij mijn Budapestse huisgenoten.

Zoals Dick het zo mooi zei: het weekend bestond uit vele hoogtepunten (meestal in de avonden) en een enkel dieptepunt (meestal in de ochtend). Die ochtenden konden echter ook hilarisch grappig zijn als jijzelf niet één van de vele met hoofdpijn en maagklachten geteisterde mensen was die zijn telefoon, sleutels, beurs of boxer kwijt was. De topper van het weekend was toch echt mijn oud en nieuw avond: gezellig dineren met de Harries, waarna het feest zich in mijn flat ontpopte tot één uit de categorie fan-tas-tisch. Mijn 12 uur momentje was er in volle glorie, op de tafel in een kamer bomvol leuke mensen, waar ik luidkeels werd toegezongen. Op de enkeling die hen nog niet had opgemerkt, hebben de Harries op dat moment even een onuitwisbare indruk gemaakt met hun volume. Ook de buren hebben het geweten. Toen ook het Gras van het Noorderplantsoen voorbij was gekomen (waar ik met moeite mijn sentiment in bedwang kon houden), kwam er dan toch een uiterst vriendelijke buurman vragen of wij eventueel misschien nog van plan waren om wellicht naar de stad te vertrekken. Ons feestje hebben we met de Harries in de Morrison’s doorgezet, zodat we in de vroege uurtjes kruipend terug konden naar het appartement. Lang de tijd om te slapen was er niet, want een krappe 2 uurtjes later waren we alweer op weg naar het vliegveld. Wat een mooi weekend.

Zondag heb ik mijn wallen zo goed mogelijk proberen te verbergen voor mijn verjaardags bezoekjes van die dag. Ondanks mijn absolute genoeg-alcohol-voor-het-hele-jaar-gehad toestand eindigde de avond toch veel te laat met Vera, pepernoten en een grote fles bubbels. Ach ja, je wordt tenslotte maar één keer twintig.

Bij deze nogmaals bedankt voor al het liefs dat ik heb mogen ontvangen op mijn verjaardag!